Jak szybko mijają chwile, jak szybko
mija czas....
Problem przemijania czasu poruszyła amatorska grupa teatralna polskiej
wspólnoty w Mödling w swojej drugiej premierze w przedstawieniu sztuki
Pana Krzysztofa Kokota „Kluczyk” 13.01.2018 w Mödling. Utrata sił
witalnych, niedoskonałość pamięci to nieodłączne elementy naszego bytu.
Jedne rzeczy się kończą inne, nie zawsze przyjemne zaczynają się.
W przedstawieniu zobaczyliśmy jak nie łatwo jest się pogodzić z tymi
zmianami. Bohaterki spektaklu nie godzą sie z monotonią życia
codziennego w Domu Spokojnej Starości. Chcą znowu przeżyć chwile
szczęścia jak za młodych lat w „wielkim świecie” planując „nielegalny”
wypad nocny do kawiarni.
Skrupulatny plan, prawie idealne jego wykonanie oraz nieoczekiwane
zakończenie pokazała nam w sposób przekonywujący i pełen temperamentu
grupa teatralna „Hoppala” Polskiej Wspólnoty w Mödling. Optymizm, nie
poddawanie się przemijaniu oraz życiowe motto chcieć to móc pozwalają
zachować młodość ducha przez wiele lat naszej jesieni życia. |
Wie schnell die Augenblicke
vergehen, wie schnell die Zeit vergeht....
Die Amateurs-Theatergruppe der polnischen Gemeinde in Mödling griff in
der Premiere ihres zweiten Stücks, „Schlüsselchen“ von Krzysztof Kokot,
am 13.01.2018 in Mödling das Problem der Vergänglichkeit auf. Der
Verlust der Vitalität und die Unvollkommenheit des Gedächtnisses sind
unweigerlich mit unserem Sein verknüpft.
Einige Dinge enden, andere, nicht immer angenehme beginnen. In der
Vorstellung haben wir gesehen, dass es nicht leicht ist, sich mit diesen
Änderungen abzufinden. Die Hauptdarstellerinnen des Stücks kämpfen gegen
das von Monotonie geprägte tägliche Leben im Pensionistenheim an. Sie
wollen wieder die glücklichen Momente der guten alten Jahre erleben.
Daher planen sie einen "illegalen" Nachtbesuch in einem Kaffeehaus. Den
akribisch ausgetüftelten Plan, die fast perfekte Ausführung dessen und
ein unerwartetes Ende führte uns die temperamentvolle Theatergruppe „Hoppala“
der polnischen Gemeinde in Mödling in überzeugender Weise vor Augen. Was
wir aus diesem Stück lernen konnten, ist, dass Optimismus, ein
hartnäckiges Auftreten gegen die Vergänglichkeit sowie das Lebensmotto
„wollen heißt können“ uns ermöglichen auch im Alter an der Jugend
unseres Geistes festzuhalten. |
